En ze leefden nog lang en gelukkig

Vorige week mocht ik bij de Rotaryclub Hellendoorn-Nijverdal een lezing houden over PACE in het Landgoed De Uitkijk.

Met goede zin en gezonde spanning ging ik de voorbereiding op de avond in. Al snel vormde de rode draad. In essentie gaat het boek over het streven van alle levende wezens naar liefde, licht en een lang, gezond en gelukkig leven. Over het onder ogen zien dat wijzelf en alles om ons heen in continue staat van verandering zijn. Over de consequenties van deze constante verandering. Namelijk dat liefde, gezondheid en geluk komen en gaan en dat wanhopig vastklampen aan deze geluksstanden  leidt tot lijden. Dat een afkeer van verdriet, pijn en de dood ook lijden veroorzaakt omdat dit de andere kant van de medaille van het leven is.  Dat het inzicht dat alles verandert niet hoeft te leiden tot passiviteit. Dat wij zelf elke dag in onze gedachten, woorden en daden kunnen streven om een betekenisvolle bijdrage te leveren aan het leven. Kortom, het boek gaat over vrede. Over het vinden van vrede in jezelf met alles wat zich voordoet in je leven, gedachten en gevoelens en opstaan om vrede te delen in je omgeving. Nu nog even de juiste woorden vinden om dit thema goed over te brengen…

Ik besloot om een persoonlijk verhaal te vertellen over mijn eigen zoektocht. Zeven jaar geleden ervaarde ik een innerlijk conflict. Mijn ego smachtte naar status, macht, en aanzien. Tegelijkertijd was er een stem die me influisterde dat er een ander pad was om te gaan. Een pad waarop ik zou bijdragen aan de kwaliteit van leven van andere mensen. Die stem van het innerlijk weten had gehoord en gezien hoeveel mensen rondliepen met (werk-)stress, een gevoel van leegte, van verveling, van burn-outs en bore-outs. Op een helder moment besloot ik de stem van het innerlijk weten te volgen en op reis te gaan het onbekende tegemoet. Wat volgde was een reis die naar Myanmar voerde. De reis naar Myanmar was nodig om in aanraking te komen met het boeddhisme en te beseffen hoe diepgeworteld ons collectief streven naar liefde, vrede en geluk is.  Om te ervaren dat ondanks een leven vol geweld, oorlog en armoede er ruimte is voor mededogen en liefdevolle vriendelijkheid. Om te weten dat het licht het donker zal overwinnen.

De belangrijkste les is dat we alle basisingrediënten in onszelf hebben om het licht het donker te laten overwinnen. Elke zeven jaar vernieuwen alle cellen in onze lichamen. Dit levert een enorm veranderpotentieel op: met bewuste aandacht voor onze gedachten, woorden en handelen kunnen we elke zeven jaar herboren worden. Dit inzicht doet ook een beroep op ons. Een beroep om oordeelloos op onszelf te reflecteren. Welk hoger doel streef ik na in mijn leven en werk? Welk pad volg ik om dat verlangen te realiseren? Hoe zorg ik voor vreugde in mijn omgeving? En, veroorzaak ik lijden? Grote vragen met waardevolle inzichten als ze open tegemoet getreden worden. Wat er uit deze interne dialoog volgt wisten de hindoe leermeesters drie-tot vijfduizend jaar geleden al. Ze schreven het volgende in de roemrijke Upanishads:

“We zijn wat onze diepste sturende verlangens zijn

Zoals onze diepste, sturende verlangens zijn, zo is onze wil

Zoals onze wil is, zo zijn onze daden

Zoals onze daden zijn, zo is onze bestemming”

                                                                                                                                                Brihadaranyaka IV. 4.5

Het werd een mooie, open avond daar bij de Uitkijk in Hellendoorn. Bedankt dat ik dit verhaal mocht komen vertellen!